Koń domowy

Ssak parzystokopytny z rodziny koniowatych, użytkowany głównie jako zwierzę pociągowe i wierzchowe. O pochodzeniu konia domowego od dzikich koni istnieje wiele hipotez; według najczęściej przyjmowanych poglądów, koń domowy wywodzi się głównie od konia Przewalskiego i tarpana. Udomowienie koni nastąpiło prawdopodobnie w początku III tysiąclecia p.n.e. niezależnie od siebie w środkowych strefach Europy i w Azji. Najdawniejsze ślady (około 2500 lat p.n.e.) użytkowania koni odnajdywane są w postaci rysunków, szczątków rzędów i upszęży, jak też w hetyckich tekstach klinowych.

Koń łatwo przystosowuje się do różnych stref klimatycznych i warunków bytowania; odznacza się szeroką skalą użytkowości: pod wierzch, w zaprzęgu- do różnorodnych prac rolnych i transportu ; konie użytkowane są ponadto jako zwierząta juczne, rzeźne (mięso, skóra, włosie), przy produkcji szczepionek i tym podobne; z mleka klaczy wyrabiany jet kumys. O tak rozległej skali przydatności decydują: budowa pozwalająca na dogodne siodłanie i oprzęganie; szeroka skala chodów, łatwośc i skuteczność kucia; sprawna i szybka przemiana materii, pozwalająca na długotrwałą pracę w rozmaitym tempie i szybką regenerację sił; wreszcie dużą rolę w użytkowaniu koni odgrywa ich bierność w poddawaniu się woli człowieka.

Hodowla koni najwcześniej rozwinęła się w krajach środkowej Azji na terenach obecnego Turkiestanu i Iranu; następnie objęła obszary Azji Mniejszej, Macedonii, Grecji (Tesalia) i Rzymu, a dopiero od IV stulecia n.e. także i Arabii, w której osiągnęła ona, począwszu od VIII w. ,szczególnie wysoki stopień rozwoju.